มหากาพย์ภูผามหานที

ว่างเว้นจากการอ่านนิยายจีนกำลังภายในไปนาน พอดีมีสัปดาห์หนังสือเลยฝากเพื่อนซื้อทั้งชุดมาเลย ได้แก่ 2 ภาคแรก + ภาค 3 จำนวน 2 เล่ม (ยังไม่จบ) อ่าน 2 ภาคแรกรวดเดียวจบ ไม่ได้อ่านนิยายจีนชุดยาวรวดเดียวแบบนี้มานานแล้ว ถือได้ว่าเฟิ่งเกอร้ายกาจ สมคำร่ำลือจริงๆ
ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่าภาค 2 มีความคล้ายคลึงกับมังกรหยกภาค 2 อยู่หลายอย่าง เช่น

• ตัวเอกทำอะไรนอกรีต เป็นตัวประหลาดในสายตาชาวบ้าน
• เนื้อเรื่องแบ่งเป็นหลายช่วงอายุ ช่วงเด็ก ช่วงวัยรุ่น ช่วงวัยเกือบกลางคน จริงๆช่วงวัยรุ่นนี่มีช่วงย่อยๆอีก
  
• พระเอกต้องแยกจากนางเอกช่วงวัยรุ่นด้วยสาเหตุพิสดารบางประการ (มังกรหยก - ตกหน้าผา, ภูผา - ติสต์แตก..... เอ้ย โดนสังคมประนาม ไม่กล้าอยู่ต่อ) สุดท้ายกลับมาอยู่ด้วยกันได้ก็ช่วงท้าย
• พระเอกฉลาดมาก ฝึกวิชาสารพัดสารเพเยอะแยะไปหมด สุดท้ายคิดวิชาของตัวเอง
• จบเรื่องด้วยฉากสงคราม (มังกรหยก - สงครามมองโกลและซ้องใต้, ภูผา - มองโกลบุกวังความลับฟ้า) ต่างกันตรงที่มังกรหยกโศกมาตลอดสุดท้ายก็ Happy แต่ภูผานี่โศกยันหน้าสุดท้ายเลย
• พระเอกสุดท้ายใช้ดาบวิเศษ ออกแนวมืดๆทมึนๆ คล้ายๆเอี้ยก้วยที่ใช้กระบี่เหล็กดำ (คล้ายไหม?)
• มี 3 ภาคเหมือนมังกรหยกซะด้วย (หรือจะมีภาคที่ 4? )
  
• สนุกเหมือนกัน :)

เรื่องย่อต่างๆคงหาอ่านได้จาก Boolim Blog แต่สรุปสิ่งที่ผมได้จากการอ่านทั้ง 2 ภาคคือ

• ปฐมบทฯ - เป็นนิยายจีนอ่านเพลินๆ สนุกๆ ไม่หวือหวามาก เนื้อเรื่องปูพื้นการประยุกต์คณิตศาสตร์มาใช้กับวิทยายุทธิ์นิดหน่อย ปรัชญาที่แฝงอยู่คงเป็นเรื่องของการไม่จองเวร ความโหดร้ายของศึกสงคราม
• วีรกรรมฯ - เนื้อเรื่องสอดแทรกปรัชญาเกี่ยวกับความสมดุลย์ ธรรมชาติ ตลอดเรื่องนำเสนอความไม่สมบูรณ์พร้อมของสิ่งใดๆในโลก ในขณะที่เหลียงเซียวผู้ชาญฉลาดก็พยายามแสวงหาความสมบูรณ์พร้อม (การแก้แค้นให้สำเร็จ การแก้โจทย์เลขให้ครบ การไม่มีสงคราม การไม่มีอุทกภัย ฯลฯ) จนสุดท้ายก็คิดว่าได้ว่าดุลยภาพคือสิ่งที่สมบูรณ์ที่สุด (ทางสายกลาง???) คิดว่าตอนจบ แทนที่จะให้เหลียงเซียวสู้ตรงๆกับกงหยางหวี่สุดยอดฝีมือซึ่งน่าจะเก่งพอๆกันกับพระเอก กลับวางเรื่องให้สู้กับคู่เพลงกระบี่ไท่อีแยกประกายของกงหยางหวี่กับฮัวอู๋ซือ (ดูไป 2 รุม 1 โกงสิ้นดี) ดูไปคงต้องการสื่อว่าแม้สิ่งใดในโลกไม่สมบูรณ์พร้อม แต่ก็สามารถชดเชยกันเองเพื่อให้สมบูรณ์พร้อมได้
  

ตลอดเรื่องมีการใช้การอุปมาอุปไมยเทียบกับวัตถุ สิ่งของ เรื่องราวอยู่ตลอดเวลา ซึ่งผมคิดว่าเฟิ่งเกอทำได้ดีมาก มีวัตถุติดตาหลายอย่าง เช่น นกไม้ แมงเม่าบินเข้ากองไฟ อ่านแล้วเรียกน้ำตาได้พอประมาณทีเดียว